Ons innerlijke kind

Normaal sluit ik graag af met mooie woorden of spreuken die mij op de één of andere manier raken. Vandaag wil ik graag beginnen met een klein hoofdstuk uit De Profeet van Kahlil Gibran. Dit boek bevat zoveel mooie passages en het zet mij iedere keer weer tot nadenken.

“Uw kinderen zijn uw kinderen niet, maar de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelve. 

Gij brengt hen ter wereld, maar gij zijt niet hun oorsprong. En ofschoon ze bij u zijn, behoren ze u niet toe. 

Ge moogt hen uw liefde geven, maar niet uw gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. 

Ge moogt hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want hun ziel woont in het huis van morgen, dat ge niet kunt betreden, zelfs niet in uw dromen. 

Ge moogt ernaar streven aan hen gelijk te worden, maar probeert hen niet aan u gelijk te maken…” 

Waarom begin ik nu juist met deze woorden? Het is voor mij inmiddels helemaal duidelijk, al heeft het wel even geduurd voordat ik goed begreep wat hier stond. 

Op dit moment komen er veel vragen naar boven over de liefde. Het zijn vragen over (het niet kunnen) ontvangen of delen van liefde. Op zoek zijn naar jezelf, het (niet) tevreden zijn met wie je bent. Doe ik het wel goed? Ben ik wel goed genoeg? Deze vragen zijn slechts een paar voorbeelden van alle vragen die wij onszelf stellen in de zoektocht naar wie we zijn.

Het zou mooi zijn wanneer wij als nieuwe opvoeders  bovenstaande woorden van Kahlil Gibran meekrijgen, waardoor we wat afstand kunnen nemen in het opvoeden van “onze kinderen”. Zodat we van gepaste afstand naar deze kinderen kunnen kijken en onszelf mogen afvragen: wie ben jij? Waarom koos jij mij of ons als jouw ouder(s) in dit leven? 

Ons innerlijke kind

Ik ben ervan overtuigd dat iedere ouder zijn/haar best voor een kind doet. Elke ouder wil het beste voor zijn of haar kinderen. Maar wat als de ouder zijn/haar beschadigingen, het angstige, innerlijk kind nog altijd met zich meedraagt? Kan hij of zij dan wel onbevangen naar dit nieuwe kind kijken en het zorgeloos laten opgroeien? Kan deze ouder het kind zonder beperkingen, in liefde laten ‘zijn’? Of spiegelen we onze beschadigingen en geven we zo een vertekend beeld van de werkelijkheid mee? 

Zullen deze kinderen alles in het werk stellen om de ouders gelukkig te maken? Zullen zij te vroeg een taak op zich nemen waardoor de rol van de ouder en het kind uit balans raakt, en er uiteindelijk nòg een innerlijk kind op zoek gaat naar zichzelf? 

Wij willen heel graag anderen gelukkig maken. We hopen een vorm van tevredenheid te vinden, en dat maakt dat we onszelf makkelijk kunnen verliezen. Dan kan het zijn dat we onszelf spiegelen in de relaties die we wel of niet aangaan. Wanneer wij niet geleerd hebben om vrij van anderen te houden, en daardoor te delen binnen relaties, zal het innerlijk kind je steeds vaker roepen. 

Vaker vragen om hem/haar te zoeken in de maalstroom van jouw leven. Op zoek naar zekerheid en veiligheid, naar liefde en geborgenheid. Er gewoon willen en mogen zijn. Op mogen groeien tot een volwaardig, liefdevol mens. Wanneer dit kind jou roept, geef er dan gehoor aan! Geef elkaar het beste wat je hebt, en deel het daarna met anderen. 

Uit liefde voor jezelf en in liefde voor de ander. 

Met een liefdevolle groet,

Hanneke