Luisteren naar signalen (of niet)

Ken je dat? Dat de techniek je in de steek laat? Dat je bijna klaar bent met iets, en dan nét voor het einde gaat het mis? Ik had het vanmorgen weer eens. Om eerlijk te zijn, heb ik het continu de laatste weken. Balen. Sure. Dat is de eerst reactie, ook bij mij.

Maar: stel dat het geen tegenwerking zou zijn, maar een waarschuwing, dacht ik ineens. En toen ik het dacht, wist ik het alweer. Ja, zo werkt dat.. dat is waar ook. Lees maar eens mee, ik vermoed dat jij het ook kent.

Een kort moment van niet (meteen) handelen

Ik was een video aan het opnemen voor mijn leeromgeving en vlak voor het einde van mijn verhaal viel hij ineens uit. Er kwam nog wel een vriendelijke melding ‘uw video wordt nu beëindigd’.

Shit! Korte paniek. Toen ineens een stemmetje dat zei: ‘De techniek helpt me weer eens’. Ik kreeg weer eens een signaal: ‘Leontine, let op!’ In plaats van meteen te beginnen met het opnemen van een nieuwe video, stond ik even stil. Ik zag ineens dat ik aan het einde van de video ‘nog even wat’ wilde zeggen. Best pittige dingen.

Misschien wil dat, wat ik net wilde gaan toelichten, nog net niet helemaal naar buiten. Misschien zijn het thema’s die niet helemaal passend zijn voor ‘nog even aan het einde van een video’. Misschien moet ik me nu ergens anders op focussen.

Weet je wat? Die inzichten klopten allemaal.

Harde wil

Dus ja, dank je wel techniek/ Universum dat je me even laat afvragen wat nu klopt. Hoe het nu klopt. En dank je wel Universum dat je me keer op keer signalen geeft – net zo lang tot ik luister. Want laat ik eerlijk zijn, dit gebeurt me heel vaak. Dan ga ik toch door, wijk ik van mijn pad, zet ik desnoods de harde wil erop. Tanden op elkaar, voorbij mijn eigen grens, in gevaar brengend wat ik eigenlijk wilde doen. Daardoor me rot voelend. En dat alles, voor wat?

Ja, dat is hoe het werkt.

Hoe signalen ons kunnen helpen

Het Universum geeft ons kleine signalen, en herhaalt die. En hoe slechter we luisteren, hoe harder de signalen worden en hoe meer ‘last’ ze veroorzaken. Totdat we luisteren. Totdat we gaan vertrouwen op de ‘last’ en zien dat de last niets meer is dan een richtingaanwijzer, voor iets dat ons verteld wil worden.

Dus: hoe zit dat bij jou?

Weet jij over welke richtingaanwijzers ik het heb?

Wat is jouw standaard response op die signalen?

En wat zou er gebeuren als jij de ‘last’ eens anders gaat interpreteren?

Wat zou er in beweging kunnen komen?

Waar zou je afscheid van moeten nemen?

Wat zou er dan naar je toe kunnen komen?

Ik ben benieuwd en dat mag jij ook zijn! Bekijk het eens met een liefdevolle nieuwsgierigheid. Zonder druk. Zonder dwang. Gewoon, omdat het kan. Wie weet leidt het jou ook tot nieuwe inzichten.

P.S. Deze tekst is gebaseerd op een van de vele iOpeners die ik deel tijdens mijn 90 days of Insight Journey. Je kunt nog instappen. Het is geen studie, niet nog een e-course of challenge. Jij hoeft helemaal niets. Je mag je laten inspireren. Alle content die ontstaat in de 90 dagen is voor jou, op jouw moment.

Liefs,