Even Voorstellen

Als kind “zag”ik , maar wat het soms nòg lastiger maakte: ik voelde en wist meer dan goed is voor een jong meisje. Er kwam een moment dat ik besloot om ‘het’ niet meer te willen zien, waardoor ik lange tijd wat rust kreeg en ik mezelf wat beter leerde kennen.

Ik heb een fijne jeugd gehad, met alle ups en downs die er gewoon bij horen, maar ik ben altijd sterk gericht geweest op de buitenwereld. Als het met iedereen maar goed ging, dan ging het goed met mij! Op mijn 18^e verjaardag leerde ik een man kennen, en ik wist op dat moment dat hij de vader van mijn kinderen zou zijn.

En zo geschiedde.

Ik had een rustig leven, ons gezin en mijn werk in de zorg namen alle tijd in beslag en het paranormale stuk was nog steeds weggestopt. Totdat onze oudste zoon ging ‘zien’ en wij hulp voor hem gingen zoeken zodat hij kon leren om hiermee om te gaan. Daarna kwam alles in een stroomversnelling en dat wat lang was weggestopt kwam als een vloedgolf naar buiten. Zo leerden wij beiden om te accepteren, ons te verdiepen en onszelf opnieuw te leren kennen. Ik leerde bijna alles wat er op dit gebied te leren valt, en zoals ik al eens schreef los te laten wat niet bij mij paste, maar te behouden wat goed voelde.

In 2004 kwam opnieuw een omslag toen wij als gezin afscheid moesten nemen van een mooi mens in ons midden. We hebben geworsteld, samen en ieder op ons eigen manier, maar elkaar nooit losgelaten.

Spiritualiteit, onze manier van leven en naar de dingen kijken kreeg er voor mij een extra dimensie bij, ik wilde ook leren begrijpen hoe het leven werkt. Ik bleef leren en gebruikte mijn ‘gave’ om anderen te helpen, maar altijd deed ik het erbij. Toen kwam de dag dat ik opnieuw de diepte in ging, het was tijd om mijzelf te worden, te zijn wie ik was. Loslaten, afscheid nemen van het oude en opnieuw de vrouw te worden, niet de dochter, moeder, vriendin en de vrouw van….. Het was een soms pijnlijk proces met veel ups en downs, maar uiteindelijk kwam ik thuis bij mijzelf. Dat wat ik er altijd bij deed, kreeg steeds meer vorm en uiteindelijk maakte ik in 2010 de laatste stap, het werd mijn bedrijf!

Ik heb veel geleerd van veel mooie mensen om mij heen, en nog steeds sta ik open om te ontvangen, te leren, maar het heeft voor mij de vorm gekregen waarmee ik kan werken, en het werkt. Niet voor iedereen, maar wel voor de mensen die de stap zetten om gehoor te geven aan de processen in zichzelf.

Mijn gezin, wat inmiddels is uitgegroeid tot 6 mooie volwassen mensen en twee prachtige kleindochters houden mij scherp en nuchter. Familie is de basis waar ik uit kom, en altijd naar terug kan keren, we houden van elkaar en respecteren elkaar en zijn er voor elkaar als dat nodig is. Mijn vrienden waar ik mooie en gezellige momenten mee beleef, houden mij warm en aards.

Wanneer je vraagt wat mijn passie is, kan ik alleen maar zeggen: het leven zelf. Oprecht kan ik zeggen dat het leven de moeite waard is om geleefd te worden, iedere dag opnieuw. Wanneer we in ons middelpunt blijven staan, en meebuigen met alles om ons heen accepteren we het leven volledig.

Mijn gezin, familie en mijn vrienden zitten in mijn hart, mijn werk doe ik vanuit mijn hart…..

Met een liefdevolle groet,

Hanneke