Alleen zijn
Het is een grote angst van veel mensen: alleen zijn. Juist omdat het zo eng is maken we in ons leven soms redelijk dubieuze keuzes om het alleen zijn op te vullen met het gezelschap van een ander. Vervolgens bekruipt ons een gevoel van eenzaamheid omdat we ons niet begrepen voelen door de persoon die we hadden ingeschakeld om onze leegte op te vullen. Niet zo gek natuurlijk, want hoe kunnen we dit überhaupt van een ander verlangen?
Alleen zijn is ongewenst
Er alleen voor staan. De gedachte alleen zal bij menigeen rillingen over de rug doen lopen. Het wordt door velen ervaren als het ergste wat je kunt overkomen. Alles beter dan dat. Maar dan toch gebeurt het: iemand overlijdt, een relatie of vriendschap komt tot een einde en je blijft alleen achter. Daar, in die leegte, in die stilte die dan ontstaat dienen zich vervolgens allerlei ongemakkelijke en soms heel pijnlijke gedachten en emoties aan die er voorheen helemaal niet leken te zijn. Ik schrijf ‘leken‘ want ze wàren er al die tijd wel, je kon ze echter makkelijk negeren want je concentreerde je het liefst op een ander. Je was bezig met alles en iedereen.. behalve met jezelf. Blik naar buiten gericht. Heel comfortabel. Heel veilig. Heel verlammend.
De maatschappij lijkt ingericht te zijn op ‘samen’. Van de productverpakkingen in de supermarkt tot het gekke achteraf tafeltje in het restaurant, tot de gereserveerde hotelkamer waarvoor extra betaald moet worden door de alleen-reiziger. De loner heeft eigenlijk helemaal geen geaccepteerde plek in de samenleving. Die wordt al gauw als ‘apart’ bestempeld, of als ‘niet zo sociaal’. We kunnen niet zoveel met dat soort mensen. Het alleen-zijn wordt door vrienden vaak weggewuifd: “Ach, je vindt wel weer iemand.” “Hoe kan iemand als jij nou lang alleen zijn?” Hierbij volledig voorbijgaand aan het feit dat er helemaal niemand gevonden hoeft te worden voor of door de persoon die alleen is.
Alleen is iets anders dan eenzaam. Je kunt tenslotte heel erg eenzaam zijn in het gezelschap van de verkeerde mensen. Natuurlijk mis je soms best wel iemand, een aanraking of aandacht als je alleen bent. Je leert echter om te benoemen waar dat gevoel ècht vandaan komt. Eye-openers. Je mist namelijk niets buiten jezelf. Alles is al aanwezig in jou.
“Ja, dat zal wel, maar morgen is het Valentijnsdag en ik zit dus gewoon hartstikke alleen op de bank en ik krijg dit jaar vast wéér geen grote bos bloemen of een lieve kaart.”
Nee, misschien niet inderdaad. Maar kom op zeg! Is jouw geluk gebaseerd op de acties van anderen? Dàt is linke soep.
Alleen zijn leren omarmen
Ik ben alleen. Al even. Ik heb mij bewust een lange periode teruggetrokken en de stilte is inmiddels mijn beste vriend geworden. Ik heb niet langer geheimen voor mezelf. Ik speel geen verstoppertje met voor mij moeilijke thema’s. Ik ga dwars door de emoties heen en kom er aan de andere kant weer uit. Sterker. Op eigen kracht. Zonder afleiding.
Ik heb talloze nachten wakker gelegen, gehuild om diep verdriet, om heftige pijn, om mensen die er niet meer zijn, om mezelf, om mijn leven, om grote zorgen. Ik heb geschreeuwd en ik heb het alleen zijn vervloekt. Ik heb medelijden gehad met mezelf en ik heb het zó oneerlijk gevonden dat ík niemand had die mij vasthield en me zei dat het wel goed zou komen. Dat ík geen sterke man aan mijn zijde had die mij beschermde, me koesterde en me vasthield tot ik in slaap viel. In plaats daarvan lag er een luid snurkende hond naast me die energetisch wel veel zei maar die het ontbrak aan de woorden. Die moest ik zelf vinden.
In de door mijzelf opgezochte, oorverdovende stilte moest ik mezelf oprapen van de vloer want er kwam niemand. He-le-maal niemand. Nu? Ik ben nu sterker dan ooit tevoren. Onder andere dankzij die intense momenten. Dit had ik nooit zo doorleefd als ik met een ander was geweest. Als iemand mij had gered. Ik moest mezelf redden. En ik zal dit nog vaker moeten doen. Nu weet ik hoe.
Een grap is leuk
Als je ‘m helemaal niet verwacht
Ellende kun je hebben
Als je er eigenlijk om lacht
Verdriet is best te dragen
Als je ’t eerst zelf hebt bedacht
De blues is echt te gek
De blues is echt te gek
De blues is echt te gek
Als er iemand op je wacht
(Acda en de Munnik – Mis ik Jou)
De blues is te gek als er iemand op je wacht. Héérlijk, even tijd voor jezelf, als er ergens iemand op je wacht. Alleen zijn wordt echter een heel ander verhaal als het einde helemaal niet in zicht is. Dàn ga je erin. Dan ga je ontdekken hoe het echt voelt. Als je het aandurft weet ik zeker dat je een geweldige kracht in jezelf zult ontdekken. Dan ontdek je dat alleen JIJ de regie hebt over jouw leven en over jouw gevoel. Dan ga je ècht voelen dat niets of niemand in jouw leven verantwoordelijk is voor jouw verdriet, geluk en blijdschap, behalve jijzelf. En dat geeft een enórme kracht. Een onafhankelijkheid en zelfstandigheid.
Vanaf dat moment zul je selectiever gaan kiezen met wie je tijd wilt doorbrengen want het gezelschap van anderen is nu geen invulling meer van jouw bestaan maar een aanvulling. De contacten die je hebt moeten waardevol zijn, ze moeten wel iets toevoegen, want anders ben je net zo lief alleen.
Voordelen van alleen zijn (het zijn er veel)
Het alleen-leven brengt zat voordelen met zich mee, maar je moet er wel even aan wennen. Eerst zullen alle hindernissen zich aandienen maar zodra je die genomen hebt staat niets jou meer in de weg. Het geluk lacht je (van binnen) toe! Een paar van de voordelen die zo in me opkomen:
- Zelfreflectie; je leert jezelf door en door kennen, je neemt de tijd voor het (h)erkennen van gevoelens en ontdekt wat je echt belangrijk vindt;
- Niet langer de noodzaak voelen alles uit te leggen of toe te lichten (waarom je iets niet of juist wel doet, waarom je ja of nee zegt, etc.);
- Niet langer ‘verslaafd’ aan (contact met) anderen; je hebt geen bevestiging meer nodig, je stopt met het zoeken naar goedkeuring van anderen;
- Je bent onafhankelijk en zelfstandig. Dit heeft een prachtig effect op je zelfverzekerdheid;
- Je ontdekt de oneindige bron van liefde en geluk in jezelf.
Wat vind jij een voordeel van het alleen zijn? Deel het in de comments hieronder!
Groetjes,
You May Also Like
This article has 35 comments
Comments are now closed.
Ik ben man van 56 jaar, heb nooit relaties gehad en heel bewust ervoor gekozen om voor altijd vrijgezel te zijn met beperkt sociaal netwerk. Geen relatie omdat ik daaraan geen enkele behoefte heb. Beperkt sociaal netwerk omdat ik geen mensenmens ben.
Wel ga ik zo’n drie keer per maand naar een vereniging of kring, maar heb verder géén vrienden. Het alleen zijn bevalt mij prima en ben er ook aan gewend.
Wellicht is mijn levensstijl voor sommigen vreemd. Graag jouw eerlijke mening Marit.
Jan-Anne.
Beste Jan-Anne,
Bedankt voor je reactie. Mijn mening is absoluut niet relevant, ieder leeft zijn of haar leven zoals hij of zij wil. Dat je gelukkig bent, daar gaat het om.
Hoi Marit,
Hoe doe je dat in hemelsnaam, van jezelf houden en alleen zijn. Mijn relatie is sinds 3 weken voorbij. Totaal 26 jaar met iemand samen geweest en ik vind het vreselijk om alleen te zijn. Daarnaast zit ik ook nog thuis ivm ziekte terwijl ik normaal 36 uur werk. Ik wil zo graag een maatje, een knuffel, een arm om
me heen. Ik loop tegen de muren omhoog en moet mezelf herontdekken maar ik weer gewoon niet hoe.
Hoi Esther,
Dankjewel voor je reactie en het delen van jouw situatie. Ik begrijp goed dat je het nu erg zwaar hebt, hartstikke logisch ook. Ik ga je niet vertellen dat ‘ik weet hoe het moet’. Ik weet alleen wat werkt voor mij, door dat in mijn blog te delen hoop ik anderen wat houvast te hebben gegeven.
Het enige dat ik je kan zeggen is: neem de tijd. Je bent zo lang samen geweest met iemand en nu ook nog eens ziek dus verwacht niet van jezelf dat je meteen sterk, zelfstandig en zelfverzekerd bent. Probeer hulp te vragen aan mensen in je omgeving en kijk niet te ver vooruit. Elke dag is er één en het gevoel van eenzaamheid zal minder worden, de tijd helpt je daarbij. Vraag echter niet teveel van jezelf. Je verdriet heeft ook de ruimte nodig.
Heel veel sterkte gewenst.
Ik ben nog lang geen held in het alleen zijn. Ik probeer met mijn verstand het feit te accepteren dat mijn zoveelste relatie voorbij is en dat het nu maar eens tijd wordt dat ik echt leer alleen te zijn in plaats weer te wachten op een nieuwe relatie om in te vluchten… Ik zit nu middenin het proces van verzet, heftige emoties, wakker liggen, vreselijke huilbuien “ik wil zo niet meer leven”…. Maar het idee dat mijn levensgeluk afhangt van iemand anders vind ik inmiddels ook niet aantrekkelijk meer. Ik zie dit dan maar als een afkickperiode. De kracht in mezelf vinden vind ik een mooi vooruitzicht.
Daarom vele malen dank voor dit inspirerend artikel, en al de reacties hier waar ik moed uit haal…
Beste John, wat een mooie, openhartige reactie. Dankjewel daarvoor. Ik ben blij dat dit artikel en de reacties hierop, je inspireren. Je zegt het mooi: kijk uit naar de kracht in jezelf- die je opnieuw zult vinden. Die kracht zit er al en je gaat het ook echt weer voelen. Een afkickperiode, inderdaad. Straks zul je terugkijken op deze periode als leerzaam en waardevol. Dat neemt niet weg dat het nu soms best heel zwaar is. Wees vooral aardig voor jezelf en zet jezelf op de eerste plaats.
Mijn `alleen zijn` voelt niet alleen. Ik heb allang geen partner meer en heb gemerkt dat mijn vriendschappen daardoor zijn verdiept. Men weet van mij dat ik tijd heb om ad hoc af te spreken, dat is meestal anders als je een partner hebt. Daarom heb ik regelmatig onverwachte ontmoetingen die heel leuk en fijn zijn. Wat me opvalt is dat het single bestaan gerelateerd wordt aan eenzaam en zielig en mensen stellen me soms de vraag hoe het met `de liefde`is. Daarmee bedoelen ze natuurlijk of ik al een vriendje hebt. Ik zeg dan dat het ontzettend goed gaat met de liefde in mijn leven, omdat er veel mensen zijn die van me houden en van wie ik houd :-).
Heel mooi hoe je dat beschrijft Inge! Heel herkenbaar ook.
Marit, helemaal niet nodig om zo diep voor anderen te gaan. Een ieder zal het toch wel beleven op zijn/haar geheel eigen wijze. Die wijze is geheel afhankelijk van o.a. alles wat er voorafgaand aan het alleen te komen staan in het leven in jou is ingepompt door het milieu waaruit je voorkomt e/of waarvan je tijdens je levensroute verwisselt. En ook van hoe het één en ander in jezelf uiteindelijk is geland en verwerkt. Je hoeft mij niks meer in dit opzicht te vertellen; jouw verhaal hoeft zeker niet het mijne te zijn, en andersom! Mijn credo luidt: niet lullen, maar poetsen……………
Bedankt voor je reactie, Ted. Inderdaad: jouw manier is de jouwe en mijn manier die van mij. Hoe mooi dat we terwijl we allemaal onze eigen -unieke- weg bewandelen wellicht anderen kunnen inspireren. Geen doel op zich, wel een hele mooie bijkomstigheid.
Je vraagt alleen reacties van mensen die voordelen zien? Ik zie zeker voordelen maar ook nadelen, ik ben een persoon die er tussen in zit nu 🙂
Eerst ben ik jarenlang heel eenzaam geweest in een relatie en heb voor elkaar gekregen met alle ups and downs om me goed te voelen met mezelf in die relatie. Vanuit dat gevoel dat ik niemand meer nodig had kreeg ik toch ‘per ongeluk’ een nieuwe relatie. Wij voelden ons werkelijk zielsverwanten, dit is 11 jaar een prachtig fijne relatie geweest en heel close. Toen stierf hij en in plaats van dat ik door mijn eerdere ervaring makkelijk weer alleen kon zijn, nee hoor vergeet het maar, ben ik door al die dingen weer heen moeten gaan op een nog veel heftiger manier, want toen geen kinderen meer in huis, familie ver weg. En ben ik na ruim een jaar verliefd geworden en vice versa op een man waar ik nu al 3,5 jaar een lat relatie heb.
En gek genoeg – vind mezelf heel heel erg hardleers – voel ik me vaak eenzaam als ik thuis zit en er verder niemand is. Ben werkloos geraakt en merk dat ik helemaal geen zin heb om altijd maar alleen te zitten. En ik vraag me werkelijk af of het nu nodig is om zó te vechten om in je uppie gelukkig te kunnen zijn. Mensen zijn vast niet geschapen om alleen te zijn. Ik wil toch minstens iedere dag iemand in de ogen hebben gekeken en hebben gelachen samen. Die klik hebben gevoeld, daar krijg ik energie van.
Het is helemaal nooit geweest dat ik van ellende maar de foute relaties zocht. Ik gedraag me gek genoeg als een einzelgänger maar voel me regelmatig eenzaam, heel dubbel.
Hoi Roosje, heel erg bedankt voor het delen van jouw persoonlijke ervaringen. Ik begrijp heel goed wat je zegt en ik snap ook dat je je afvraagt of je zo moet vechten om alleen gelukkig te kunnen zijn. Wat als het wéten dat je het kunt, al genoeg is? Want dat weet jij allang. Maar je hoeft het niet altijd te willen natuurlijk. Er is helemaal niets mis met wat je zegt, om ook behoefte te hebben aan contact. Dat heb ik ook 🙂 begrijp me niet verkeerd! Ik ben geen kluizenaar. Hoezeer ik ook van mijn hond houd, ik kan een goed gesprek met een ander mens toch ook erg waarderen, evenals fysiek contact en gezelligheid. Ik denk dat de kracht hem (voor mij in elk geval) zit in het wéten, het diep van binnen voelen dat je alleen kunt en durft te zijn. Dat je het hebt doorleefd en dat het geen geheimen voor je heeft. Dat je je eigen gezelschap niet schuwt.
Wat mij veel inzicht en verwerking heeft gebracht is de ontdekking dat ik de helft van een tweeling ben. Dit onbekende fenomeen, de verloren tweelinghelft, kan het omgaan met jezelf in een relatie of in de keuze om alleen te zijn behoorlijk tekenen. Onbewust dus, en daar valt nog veel over te ontdekken.
Heel interessant Helena, dat is een hele leerzame en boeiende weg om af te leggen denk ik.
Het gaat altijd weer om de verbinding met jezelf houden. als je daarbij niets uit de weg gaat is dat prachtig. Dan kan je ook weer de verbinding met anderen aan. Ik zou simpel weg alleen zijn niet aan iedereen aanbevelen… net zo goed als ik niemand simpel weg een relatie zou aan bevelen, maar het gaat om het ware ontmoeten van jezelf en de ander. Maar altijd weer weten dat je uiteindelijk jezelf weer durft te ontmoeten, bij elk verlies.
Ik leer mezelf trouw te zijn, ook al is dat soms pijnlijker dan welke relatie met een ander dan ook.
Beste Marianne, mooi geschreven. Dankjewel. Het gaat inderdaad om de verbinding aangaan en houden met jezelf en vanuit dat punt ook verbinden met de wereld om ons heen. Zonder onszelf daarin te verliezen. Jezelf trouw zijn vraagt moed èn is het mooiste wat er is.
Mooie blog Marit,
dank je wel voor de inspiratie !!
The road to freedom ??
Hoi Wendy,
Bedankt voor je reactie, ik ben blij dat je mijn blog inspirerend vindt! The road to freedom, mooi gezegd.
En toch, ik herken het, heb het allemaal gelezen, gevoeld en doorgemaakt.. Ben spritueel geinteresseerd. En toch, als je meer dan 5 maanden met een oogziekte thuis zit en nog maar met 1 oog 18% gezichtsscherpte hebt, ineens niet meer kan werken, lezen, autorijden en tv kijken dan spreekt er ook een andere taal.
Van de buitenwereld worden afgescheiden. Echt de confrontatie met mezelf aangaan.
Sinds 6,5 jaar geen partner en de kinderen de deur uit.
Ik ben in het alleen zijn alle genoemde emoties tegengekomen, heb ze doorvoeld en doorleeft. Ben gelukkig met mezelf
Maar soms is deze wijsheid confronterend omdat het zo intens moeilijk is om in een ziekteproces ( welke dat ook is) en alleen zijn de liefde en het geluk in jezelf vast te houden.
Hoe heerlijk is het om een arm om je schouder te voelen, als je in paniek bent met een maatje te kunnen praten. En daarbij de eigen levenslessen te leren.
Ik kijk inmiddels wat anders tegen deze wijsheid aan. Alleen zijn en jezelf leren kennen tot in de diepte, ja. Maar een partner kan mij nog gelukkiger maken. Dat voel ik.
We zijn mens die behoefte heeft aan, behalve eigenliefde, liefde en aandacht van een ander.
Warme zonnestraal voor jou Elise ☀️
Dappere ziel !
Hoi Elise, bedankt voor het delen van jouw verhaal. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor jou is, maar ik begrijp heel goed dat jouw realiteit er anders uitziet dan die van mij. We maken allemaal onze eigen reis, ik heb net als jij bagage met me mee te dragen. Ongevraagd, wel gekregen, inmiddels deel van mij geworden. Ik wens jou de kracht die je nodig hebt om jouw weg te bewandelen.
Hi, heel herkenbaar, fijn om te lezen, voelde voor mij ook al zo (behalve dan het stukje over de hond dan, heel fijn bij anderen, maar…) sinds het afgelopen jaar. Het leven is niet altijd eenvoudig en toch wel oh zo mooi om doorleefd te worden. En het leven samen is net zo niet eenvoudig…
Hoi Tjarda, dat zeg je mooi: niet altijd eenvoudig en toch wel oh zo mooi. Absoluut! Fijn dat mijn blog je raakte.
Helemaal mee eens dames………ben net uitgestapt uit een langdurige relatie waarin ik me vaker eenzaam voelde……..together alone…….en verlangd heb na de tijden toen ik vrijgezel was…….nu ben ik weer alleen , maar nooit meer eenzaam :-)………ben gelukkig, tevreden en vooral vrij…………maar, ik kan ook goed alleen zijn………heb niemand nodig om om me gelukkig te voelen……..dat kan ik al met kleine dingen in het leven !!! 🙂
Mooi. Aanvulling: “Geen relatie, wel vrijheid” | hoe we onze eigen partner hebben te zijn http://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.com/2014/03/geen-relatie.html
Alsof je het over mij had Marit! haha!
Hoi Josien, wat bijzonder en mooi dat je jezelf zo herkende in mijn blog!
Hoi Marit,
Helemaal waar wat je schrijft! En wat een verademing om het eens van een ander te horen/lezen in plaats van het zelf de hele tijd te prediken. Ik roep vaak genoeg: ik ben niet zielig alleen, ik ben gelukkiger dan ooit te voren. Ik ben liever gelukkig alleen dan ongelukkig samen. Mooi geschreven. Ik put er kracht uit wetende dat er meer sterke vrouwen als jij en ik rondlopen.
Hoi Mickey,
Wat een mooie reactie, dankjewel daarvoor. Bij deze, van één sterke vrouw naar een andere sterke vrouw: high five!
Goed geschreven! Ik krijg vaak te horen van ‘Oh al zo lang vrijgezel, ik zou dat nooit kunnen. Ik kan niet alleen zijn’ Ik denk dan altijd van ‘wat sneu voor ze dat ze niet alleen kunnen zijn’
Hi Jennifer,
Ja, het is is een groot goed, te weten dat je prima alleen kunt zijn. Dat geeft kracht. Er zijn inderdaad heel veel mensen die (denken dat ze) niet alleen kunnen zijn. Veel daarvan kunnen het uiteindelijk wel, als ze geen keuze hebben, maar het is een heel eng idee voor velen.
Mooi gezegd! En waar voor mij. Dank je!
Dankjewel Chantal! Fijn dat je herkenning vindt in wat ik schreef.
Prachtig Marit! Wat een goed verhaal en zo eerlijk!
Je hebt helemaal gelijk en ook dit is een bewustwording voor velen. Zoveel mensen diep ongelukkig in een relatie maar toch niet voor jezelf durven kiezen.
Maar ik geloof dat we ook hier aan het veranderen/groeien zijn.
Dankjewel Liselotte! Wat fijn dat mijn verhaal je raakt. We zijn zeker aan het groeien en veranderen, never ending. Wat een mazzel hè, eigenlijk. Dat we al deze transformaties mogen doormaken. Ieder voor zich, ieder uniek.